Badaude sasoiaren arabera, nutrizionistek osasungarritzat jotzen dituzten elikagaiak eta denborak aurrera egin ahala aldatzen direnak. Lehen ona zena orain txarra da, eta alderantziz.
Arrautza da iritzi-aldaketa horiek gehien jasan dituenetako bat. Orain dela gutxi arte kolesterola handitzen zuela uste zen, eta orain kezkarik gabe jan daiteke.
Gure elikadurari dagokiona ustezko adituen esku utzi dugu; beraz, ez gintuzke harritu behar horiek gure kontsumoa bideratzen saiatzea, elikadura industriaren interesei mesede egiteko. Horietakoren batek agronegozioaren irizpideei jarraitzeari uzten dionean, bere mezuak nolabaiteko zabalkundea lortzen duenean eta garrantzirik gabekoa izateari uzten dionean, eta, batez ere, elikadura bihurtu duten pastelaren zatiren bat bereganatzen saiatzen denean, etsaia bihurtzen da. Eta beldurra beldur da.
Nutrizionistek ezin digute ziurtasun absolutu eta eztabaidaezinik eskaini. Eta egia da zientziak lekua eman behar diola kritikari eta eztabaidari. Horrela ulertzen ez dugunean eta fede-dogmak bihurtzen denean zientziaren esana, gehiago hurbiltzen da erlijiora, frogapen eta esperimentazio enpirikora baino.
Ez da oso konplikatua gure nahiak euren interesei moldatzea, nutrizioaren eta elikaduraren inguruan ditugun ezagupenak oro har oso eskasak dira, beraz, informazio kontrajarri uholde honen aurrean jende askok betiko “denetarik pixka bat jatera” jotzen du.
Hala ere, honek jarrera kritiko barik ez gaitu oso urrun eramango, gero eta ultraprozesatu gehiago ditugu eskura, gehienetan elikagai freskoak baino eskuragarriagoak izanda gainera, beraz, “denetariko pixka bat” horrek jende askorentzat ultraprozesatu horiek ere barnebildu egiten du.
Eta ez da horrela izan behar, ultraprozesatua beti izango da kaltegarria gure osasunarentzat, beste gauza bat da egoera jakin batzuetan kontsumitzea onartzen dugula eta horrek eragingo digun kaltea gure gain hartzeko prest gaudela.
